Jón Sturlaugsson hafnsögumaður á Stokkseyri

Við eigum marga, djarfa drengi,

— sem duga bezt, — þá reynir á.

Og þú varst einn, sem vannst svo lengi

með von í brjósti' og frama þrá;

með ári hverju óx þér gengi.

Þér auðnan veitti marki að ná.

Þú djarfur varst á sóknar-svæði,  

en sífellt hygginn, — gætinn þó.

Þó kylja oft á kinnung stæði,  

var kapp með festu, — stilling, ró;

varst sístarfandi' á grund og græði,

með gleði sagðir: „Starfið er nóg".

Nú heilum vagni heim er ekið.

Haf þökk fyrir allt, í lengd og bráð.

Þú hefir höfn með heiðri tekið,  

og hlotið nafn í sögu skráð.

Þig skorti aldrei þrótt né þrekið,

og þá er æðsta marki náð.

Það verður hljótt í Vinaminni,  

því vinur kær er horfinn braut.

Þar ríkti gleðin ávallt inni,

og alúðar þar margur naut.

Þau fyrnast ei hin fornu kynni,

þó faðmi þig nú móðurskaut. 

Önnur formannsvísa um Jón